Os rapaces de 3º de ESO viviron o primeiro trimestre inmersos na Idade Media nas aulas de Literatura Galega. A parte marabillosa desta vivencia foi facer o seu propio "Cancioneiro".
O primeiro que tiveron que facer os rapaces e
rapazas foi aprenderse todas as características deste tipo de Cantigas: Son
breves cancións postas en boca duna muller namorada. Teñen unhas
características temáticas e formais diferentes do resto da lírica medieval, e
proceden duna tradición autóctona do pobo, anterior ó trobadorismo.
Nelas, a natureza ten un papel relevante, e presenta un valor simbólico.. A
muller expresa a súa paixón amorosa, máis chea de dolor que de gozo, a súa
sumisión ó seu "amigo" , ou ben a oposición da nai a ese amor. A
muller diríxese á súa nai, á natureza, ó seu amado, á unha amiga confidente,
etc.
-Forma das cantigas de amigo:
- o paralelismo: enlaza as estrofas de dúas en dúas, facendo que os versos da
segunda estrofa sexan unha pequena variante dos versos da primeira estrofa.
- o leixaprén: consiste na repetición dos segundos versos dun par de estrofas
como primeiros versos do par seguinte.
-o refrán: é a repetición dun ou máis versos ó final da estrofa, sen axeitarse
á medida dos demais versos e, ás veces, tampouco á rima.
-Variedades das cantigas de amigo:
Mariñas ou barcarolas: son aquelas cantigas nas que
atopamos a presencia do mar que, non só aparece como escenario, senón que
aparece personificado e, moitas veces, é o interlocutor da muller.
Bailadas: son as cantigas de amigo máis ledas, e nelas
exprésase a alegría de vivir e de amar, con frecuentes incitacións ó baile.
Cantigas de romaría: preséntannos o ambiente das festas
campestres a carón da ermida, a moza agardando a asistencia do amigo á romería,
laiándose da súa ausencia ou bailando coas compañeiras.
Albas e alboradas: son aquelas cantigas que teñen como asunto a
separación dos amantes ó mencer.
Velaquí algúns exemplos:
O resultado foi un fermoso Cancioneiro ao que os rapaces chamaron "Cancioneiro da Vila".
